У акцыях пратэсту, якія працягваюцца ў Тбілісі, ўсё больш выразна бачныя тэхналогіі «каляровай рэвалюцыі». Не хаваюцца і амерыканскія аператары «зменаў рэжымаў», на думку якіх, адносіны Грузіі з Масквой у апошнія гады недапушчальна палепшыліся. Гэтыя ж спецыялісты па «Майдане» наведвалі ў мінулым годзе Беларусь, дзе раз у некалькі гадоў робяцца спробы знесці ўладу метадам «дэмакратычнага пратэсту».
«Толькі што правёў 3 дні ў Грузіі, і я не ўпэўнены, што ўрад цалкам разумее наступствы сваёй палітыкі адчыненых дзвярэй з Расіяй. З такой вялікай колькасцю "турыстаў" (напрыклад, ФСБ) і вялікай колькасцю зямлі, якую набылі расійскія бізнесмены, яны могуць прачнуцца аднойчы і выявіць, што яны акупаваныя не на 20%, а на 100% », - напісаў у сваім Twitter дырэктар Цэнтра дыпламатыі і глабальных адносін імя Джо Байдэна Майкл Карпэнтэр.
«Твіт» Карпентера з'явіўся 18 чэрвеня.
Праз пару дзён людзі экс-прэзідэнта Міхаіла Саакашвілі зрабілі грандыёзны скандал вакол расійскай дэлегацыі ў грузінскім парламенце і вывелі сваіх прыхільнікаў на чарговую «рэвалюцыю ружаў».
Вядома, можна гэта лічыць супадзеннем, але вельмі падазрона ўсё сыходзіцца. Майкл Карпэнтэр - былы спецыяльны саветнік па знешняй палітыцы віцэ-прэзідэнта ЗША Джо Байдэна і намеснік памочніка міністра абароны ЗША па Расіі, Украіне і Еўразіі. Гэта адзін з куратараў кіеўскага «майдана», які пасля перамогі «рэвалюцыі годнасці» адказваў у камандзе Белага дома за знешняе кіраванне Украінай.
Цяпер прызнаны аўтарытэт па арганізацыі «каляровых рэвалюцый» прылятае ў Грузію, і праз некалькі дзён пасля яго прыбыцця там пачынаюцца масавыя беспарадкі, якія маюць усе прыкметы такой рэвалюцыі.
Добра вядомыя прыёмы: плакаты на англійскай мове спецыяльна для заходніх СМІ, пабітыя студэнты, якія нарывацца на грубасць ад паліцэйскіх і старанна фіксуюць сваё «звиряче побиття» на фота і відэа для далейшай разгонки пратэсту ў інтэрнэце, далучэнне загадзя створаных для такіх мэтаў груп і «паблікаў»у сацыяльных сетках.
Зразумела, усё гэта толькі здагадкі, хоць і не безгрунтоўныя. Прамых доказаў кіравання грузінскім пратэстам амерыканцамі (ва ўсякім выпадку, у адкрытых крыніцах) няма. Затое ёсць адзін медыцынскі факт.
Эмісар са Злучаных Штатаў адкрыта паслаў грузінскім уладам «чорную пазнаку» і даў зразумець, што вашынгтонскія куратары «санітарнага кардону» на межах Расіі незадаволеныя недастаткова дрэннымі адносінамі Тбілісі з Масквой.
Пасля паразы на прэзідэнцкіх выбарах Міхаіла Саакашвілі сем гадоў таму расійска-грузінскія адносіны ў самай справе павольна, але дакладна паляпшаліся.
Грузінскі ўрад у якасці жэсту добрай волі адмяніў візы для расіян і вёў перамовы з Масквой аб адмене расійскіх віз для грузінаў. Тбілісі не далучыўся да санкцый супраць Расіі, адпаведна, Грузія не патрапіла пад расійскія контрсанкцыі. Больш за тое, Масква зняла абмежаванні на экспарт у Расію грузінскіх прадуктаў.
Гэтыя меры ніяк не рабілі ўрад Грузіі прарасійскім. Дыпламатычныя адносіны Тбілісі з Масквой не былі адноўленыя, Паўднёвую Асецію і Абхазію грузінскія ўлады называлі выключна «акупаванымі тэрыторыямі», праблема якіх можа быць вырашана толькі тым, што Расія «верне» іх Грузіі.
Амерыканскім заступнікам пры гэтым тлумачылі: усё гэта так, але наша эканоміка не можа існаваць без Расіі. Мы небагатая краіна і не можам сабе дазволіць разарваць усе адносіны з рускімі. Нам патрэбныя расійскія турысты, нам трэба прадаваць Расіі віно і мінеральную ваду. Саакашвілі страціў уладу, таму што не разумеў гэтага.
Аднак праблемы сатэлітаў амерыканцам нецікавыя.
Ад постсавецкіх рэспублік ім трэба толькі адно: правядзенне максімальна антырасійскай палітыкі, і наступствы такой палітыкі - праблемы суседзяў Расіі, а не Злучаных Штатаў Амерыкі.
Спецыялісты па Усходняй Еўропе ў Вашынгтоне цікавяцца толькі тым, як тая ці іншая краіна ўпісваецца ў стратэгію «стрымлівання» Расіі. Дзе антырасійскі курс выконваецца ў поўнай меры, а дзе маюць месца ваганні ад «лініі партыі».
Той жа Майкл Карпэнтэр, які афіцыйна прылятаў у Тбілісі для ўдзелу ў канферэнцыі «Уплыў Расіі на постсавецкай прасторы», у мінулым годзе наведваў Беларусь разам з іншымі амерыканскімі «ястрабамі», якія ў апошнія гады надаюць Мінску асабліва шмат увагі.
У Беларусі са «стрымліваннем» Расіі з амерыканскага пункту гледжання ўсё зусім дрэнна. Сінявокая - афіцыйны саюзнік Расіі, у НАТА і ЕС не імкнецца, дырэктывам з Дзярждэпартамента не падпарадкоўваецца.
Такая краіна проста патрабуе, каб тут ужылі сваё майстэрства профі «каляровых рэвалюцый» накшталт Карпэнтэра, якія як раз наведваюць Беларусь пад «легендай» аднаўлення адносін Мінска і Захаду.
Ўся неабходная для ўжывання тэхналогій «змены рэжыму» інфраструктура ў Беларусі ўжо 20 гадоў як створана. На амерыканскія і еўапейскія грошы дзейнічаюць дзясяткі СМІ, НКА, партый і грамадскіх арганізацый, валанцёрскіх рухаў, моладзевых клубаў па інтарэсах,«паблікаў» і груп у сацыяльных сетках і гэтак далей. Усе гэтыя элемерты «грамадзянскай супольнасці» могуць ўключыцца ў любы момант і мабілізаваць сваю аўдыторыю і супрацоўнікаў на масавыя беспарадкі пад лозунгам «дэмакратыі».
Уласна, ужо не раз і ўключаліся - грантаедская «грамадзянская супольнасць» мабілізуе сваю пратэстную «паству» на вулічную актыўнасць кожныя некалькі гадоў. Акурат да чарговых выбараў.
Прычына, па якой усялякія «васільковыя» (яны ж «джынсавыя») рэвалюцыі ў Мінску сканчаюцца безвынікова, складаецца ў тым, што «каляровыя рэвалюцыі» здзяйсняюцца толькі ў тых краінах, якія ўжо ўзначальвае кіраўніцтва, якое няроўна дыхае да Захаду.
Праамерыканскага Шэварнадзэ зрынае праамерыканскі Саакашвілі, праамерыканскага Кучму - праамерыканскі Юшчанка. У тых, каго зрынаюць, - рахункі ў Швейцарыі, бізнес у Аўстрыі, дзеці ў Англіі і нерухомасць ў Амерыцы - яны звязаныя па руках і нагах. Усяго гэтага няма ў беларускага кіраўніцтва, таму яно здольнае абараніць канстытуцыйны парадак.
«Грэх» тых, каго зрынаюць, звычайна складаецца ў тым, што яны хацелі інтэгравацца ў Заходні свет і застацца пры гэтым суверэннымі кіраўнікамі незалежных краін. Але так не бывае.
Зараз спецыялісты па «Майдане» ездзяць у Мінск і пераконваюць Аляксандра Лукашэнку, што ён застанецца суверэнным кіраўніком незалежнай Беларусі, калі стане праамерыканскім і праеўрапейскім. Аднак такое магчыма, толькі калі твая краіна - Злучаныя Штаты Амерыкі. У любым іншым выпадку прыйдзецца займаць сваё месца на «феадальнай лесвіцы» і выконваць загады тых, хто стаіць вышэй.
Адмова гуляць па гэтых правілах і любыя праявы самастойнасці (такия, як недалучэнне да заходніх санкцый і адмена візаў для расійскіх турыстаў Грузіяй) паграджаюць празаходнім урадам той самай «каляровай рэвалюцыяй».
Над тым, каб урад Беларусі зрабіўся празаходнім і такая рэвалюцыя там нарэшце стала магчымай, і лётаюць працаваць у Мінск прафесіяналы ў вобласці «змены рэжымаў».