Канцлер Германіі Ангела Меркель стэлефанавалася з прэзідэнтам Расіі Уладзімірам Пуціным і папрасіла яго аказаць уплыў на Беларусь для ўрэгулявання крызісу на беларуска-польскай мяжы. Тым самым Меркель у чарговы раз дала зразумець, што незалежная Беларусь - не "святая карова" для еўрапейцаў, і для свайго спакою і камфорту Еўропа гатовая ахвяраваць беларускім суверэнітэтам не толькі на карысць сябе, але і на карысць Расіі.
Канцлер Германіі 10 лістапада экстрана стэлефанавалася з прэзідэнтам Расіі. І ў Берліне, і ў Маскве падкрэслілі, што экстранасць звязаная з абвастрыўшымся да стадыі пераходу да сілавога супрацьстаяння міграцыйным крызісам на беларуска-польскай мяжы.
«Канцлер падкрэсліла, што выкарыстанне беларускім рэжымам мігрантаў у якасці інструмента супраць Еўрапейскага саюза бесчалавечнае і зусім непрымальнае, і папрасіла прэзідэнта Расіі паўплываць на рэжым у Мінску», - гаворыцца ў паведамленні пра мінулую размову на сайце ўрада ФРГ.
Тым самым канчаткова сфармавалася тэндэнцыя.
Найбуйнейшыя еўрапейскія краіны ў крытычнай сітуацыі адкідаюць сваю дэмагогію аб тым, як важная ім незалежная Беларусь і як яны выступаюць за беларускі суверэнітэт ва ўмовах інтэграцыйнага ціску Крамля, які ўзмацняецца, і тэлефануюць наконт Беларусі ў абыход Мінска ў той самы Крэмль - Пуціну.
Першы званочак быў у жніўні мінулага года, калі лідэры Германіі, Францыі, вышэйшыя чыноўнікі Еўрасаюза кінуліся тэлефанаваць наконт палітычнага крызісу ў Беларусі ў Маскву. Чаму Еўропа не столькі ўзрадавалася гэтаму крызісу («дэмакратызацыя» ж?), колькі перапалохалася, вельмі сумленна растлумачыў прэзідэнт Францыі Эмануэль Макрон: мы не хочам паўтарэння сітуацыі на Украіне.
На Украіне, як тады выявілася, для Еўропы не адбылося нічога добрага (хоць падчас Майдана еўрапейцы «скакалі» з такім жа энтузіязмам, як творцы «рэвалюцыі гіднасці»), і заходнім сталіцам не патрэбны новы галаўны боль у выглядзе другой Украіны.
Другі званок празвінеў праз год пасля тых падзей. На вераснёўскай сумеснай прэс-канферэнцыі прэзідэнтаў Расіі і Беларусі Уладзімір Пуцін выказаў здзіўленне, што еўрапейскія калегі тэлефануюць яму наконт міграцыйнага крызісу на беларуска-літоўскай і беларуска-латвійскай мяжы. Маўляў, ён тут пры чым? Калі гаворка пра беларускую мяжу, то бок беларуская ўлада – з ёй і дамаўляйцеся аб узмацненні аховы.
Упершыню еўрапейскія лідэры апраўдваліся, што тэлефануюць Пуціну, бо Лукашэнка не бярэ трубку. У другі раз можна было меркаваць, што ў Пуціна ёсць хітры план, і ён гэта кажа, разыгрываючы шахматную партыю на некалькі хадоў наперад і пераследуючы нейкія свае мэты.
Цяпер жа сама Ангела Меркель падкрэслівае, што наконт Беларусі яна гаворыць з Расіяй і ўгаворвае расійскага калегу ўмяшацца ва ўнутраныя справы суверэннай краіны і прымусіць яе кіраўніцтва да таго, што выгадна еўрапейцам.
Прычым гэта нават не выклікана крызіснай сітуацыяй - максімум, трывожным адчуваннем, што сітуацыя на беларуска-польскай мяжы абвастраецца, і па-сапраўднаму крызісная сітуацыя ў бліжэйшай будучыні можа ўзнікнуць.
Пакуль што для Берліна ніякага крызісу няма. Мігранты, якія ідуць з Беларусі ў Германію, туды не трапляюць. Але нават калі б і патрапілі - іх колькасць несупаставімая з тымі мільёнамі бежанцаў, што прыйшлі ў Еўрасаюз з Блізкага Усходу шэсць гадоў таму.
Ва Усходняй Еўропе размова ідзе аб некалькіх тысячах бежанцаў. Такія лічбы некрытычныя нават для Польшчы. Хіба што для Латвіі і Літвы, якіх пальцам крані - яны валяцца.
А ўжо думаць, што Германія, якая перажыла нашэсце мільёна арабаў і афрыканцаў, спалохалася некалькіх тысяч, якія нават да яе не даходзяць, проста недарэчна.
Тым не менш, Берлін адстаўляе ў бок свае геапалітычныя гульні, адкладае да пары ўсякія расклады па суадносінах сіл ва Ўсходняй Еўропе, і публічна просіць Расію скарэктаваць палітыку Беларусі. На ўсялякі выпадак. Яшчэ дойдзе, не дай Бог, да лакальнай вайны на беларуска-польскай мяжы - па вушы ў гэтым ва ўсім давядзецца загразнуць.
Беларуская незалежнасць і суверэнітэт, за якія еўрапейцы столькі гадоў так перажывалі, аказаліся ім на паверку куды менш важныя, чым уласны камфорт і дабрабыт.
Гэта ня значыць, што еўрапейцы не хацелі адарваць Беларусь ад Расіі. Яшчэ як хацелі! Тыя ж нямецкія партыйныя фонды нахрапіста лезлі ў Беларусь, ладзілі там "Мінскі дыялог", прасоўвалі ідэю ваенна-палітычнага нейтралітэту Беларусі, яе адмовы ад саюза з Расіяй.
Толькі меркавалася, што галаўны боль ад такой еўрапейскай палітыкі будзе адчуваць адна Масква. Самі еўрапейцы выдаткаў у выглядзе галаўнога болю ад сваёй антырасійскай палітыкі несці не хацелі катэгарычна, што і прадэманстравалі ў жніўні 2020 года званкамі Пуціну.
Цяпер яны гатовыя зусім прызнаць Беларусь часткай Расіі, абы Масква ўмяшалася ў міграцыйны крызіс і гарантавала Еўропе яе спакой і дабрабыт.
Самае смешнае, што «агрэсіўную» і «імперскую» Расію яшчэ і даводзіцца ўгаворваць умяшацца ў справы суседзяў. Уладзімір Пуцін, які, як скажа вам любы прыбалтыйскі "эксперт па Расіі", спіць і бачыць, як акупаваць усё расійскае блізкае замежжа, адказаў Ангеле Меркель, што Беларусь - суверэнная і незалежная краіна. З яе кіраўніцтвам і дамаўляйцеся.
Русафобскія міфы, на паверку, вельмі далёкія ад рэальнасці.